Žalba zbog prisustva nuklearnog oružja u Italiji

Autor: Alessandro Capuzzo

Tužilaštvu Rimskog suda 2. oktobra je poslana prijava koju su pojedinačno potpisala 22 člana pacifističkih i antimilitarističkih udruženja: Abbasso la guerra (Dole rat), Donne e uomini contro la guerra (Žene i muškarci protiv rat), Associazione Papa Giovanni XXIII (Udruženje Pape Jovana XXIII), Centro di documentazione del Manifesto Pacifista Internazionale (Dokumentacioni centar Međunarodnog pacifističkog manifesta), Tavola della Pace Friuli Venezia Giulia (Friuli Venezia Giulia), Dijana Relana Julija (Friuli Venezia Giulia). (International Solidarity Welcome Rights Network), Pax Christi, Pressenza, WILPF, Centro sociale 28 maggio (Društveni centar 28. maja), Coordinamento No Triv (No Triv koordinator) i privatni građani.

Među podnosiocima pritužbi bili su univerzitetski profesori, advokati, doktori, esejisti, volonteri, edukatori, domaćice, penzioneri, Comboni očevi. Neki od njih su dobro poznati, kao što su Moni Ovadia i otac Alex Zanotelli. Portparol 22 je advokat Ugo Giannangeli.

Advokati Joachim Lau i Claudio Giangiacomo, iz IALANA Italia, podnijeli su tužbu u ime tužitelja.

Žalbu su promotori ilustrirali na konferenciji za novinare održanoj, značajno, ispred vojne baze Ghedi, gdje ovlašteni izvori vjeruju da postoje nuklearne naprave.

Fotografije sa konferencije za novinare na kojoj je predstavljena žalba, ispred nuklearne zračne baze Ghedi

Od njih se traži da istraže prisustvo nuklearnog oružja u Italiji i moguću odgovornost

U tužbi podnesenoj 2. oktobra 2023. godine Tužilaštvu Rimskog suda traži se od istražnih sudija da istraže, prije svega, da utvrde prisustvo nuklearnog oružja na italijanskoj teritoriji i, shodno tome, moguće odgovornosti, također od strane krivičnog gledišta, zbog njegovog uvoza i posjedovanja.

U tužbi se navodi da se prisustvo nuklearnog oružja na italijanskoj teritoriji može smatrati istinitim iako to nikada nije službeno priznato od strane različitih vlada koje su slijedile. Izvori su brojni i kreću se od novinarskih članaka koji nikada nisu uskraćeni do autoritativnih naučnih časopisa i političkih događaja.

Izvještaj pravi razliku između nacionalnih i međunarodnih izvora.

Među prvima je odgovor ministra Maura na poslaničko pitanje od 17. februara 2014. godine, odgovor koji, pokušajem da se legitimira prisustvo uređaja, implicitno priznaje njihovo postojanje. Izvori uključuju i dokument CASD (Centar za visoke studije odbrane) i CEMISS (Vojni centar za strateške studije).

Međunarodni izvori su također brojni. Vrijedi istaknuti istragu Bellingcata (udruženja istraživača, akademika i istraživačkih novinara) od 28. maja 2021. Rezultati ove istrage su paradoksalni, jer dok evropske vlade uporno skrivaju sve informacije, američka vojska koristi aplikacije za pohranjivanje velika količina podataka potrebna za skladištenje artiljerije. Dešavalo se da je evidencija ovih aplikacija postala javno vlasništvo zbog nemara američke vojske u njihovom korištenju.

Na osnovu brojnih citiranih izvora, prisustvo nuklearnih uređaja u Italiji može se smatrati sigurnim, konkretno oko 90 u bazama Ghedi i Aviano.

U žalbi se podsjeća da je Italija ratifikovala Ugovor o neširenju (NPT)

U tužbi se podsjeća da je Italija 24. aprila 1975. ratificirala Ugovor o neširenju (NPT) koji se zasniva na principu da se države koje posjeduju nuklearno oružje (zvane "nuklearne zemlje") obavezuju da neće prenositi nuklearno oružje. ne posjeduju ih (zvane "nenuklearne zemlje"), dok se potonje, uključujući Italiju, obavezuju da neće primiti i/ili steći direktnu ili indirektnu kontrolu nad nuklearnim oružjem (članovi I, II, III).

Italija, s druge strane, nije potpisala niti ratifikovala Ugovor o zabrani nuklearnog oružja koji je 7. jula 2017. odobrila Generalna skupština UN-a i koji je stupio na snagu 22. januara 2021. Čak i u nedostatku ovog potpisa, bi eksplicitno i automatski kvalifikovalo posjedovanje nuklearnog oružja kao nezakonito, u pritužbi se tvrdi da je nezakonitost tačna.

Zatim, on pravi analitički pregled različitih zakona o oružju (Zakon 110/75; Zakon 185/90; Zakon 895/67; TULPS Testo Unico delle leggi di pubblica sicurezza) i zaključuje navodeći da atomske naprave spadaju u definiciju "ratnog oružja" (Zakon 110/75) i "materijala za oružje" (Zakon 185/90, čl. 1).

Konačno, pritužba se bavi pitanjem prisustva ili odsustva uvoznih dozvola i/ili odobrenja, s obzirom da njihovo potvrđeno prisustvo na teritoriji nužno pretpostavlja njihov prelazak preko granice.

Šutnja o prisutnosti atomskog oružja također neizbježno utiče na prisustvo ili odsustvo uvoznih dozvola. Svako odobrenje bi takođe bilo u suprotnosti sa članom 1. Zakona 185/90, koji propisuje: „Izvoz, uvoz, tranzit, transfer unutar zajednice i posredovanje materijala za oružje, kao i prenos relevantnih dozvola za proizvodnju i premeštanje proizvodnje , mora se prilagoditi vanjskoj i odbrambenoj politici Italije. "Takve operacije reguliše država u skladu sa principima republikanskog ustava, koji odbacuje rat kao sredstvo za rešavanje međunarodnih sporova."

U tužbi se ukazuje na rimsko tužilaštvo kao nadležni forum za neizbježno uključivanje italijanske vlade u upravljanje nuklearnim oružjem.

Tužbu, koju potkrepljuje 12 aneksa, potpisuju 22 aktivista, pacifista i antimilitarista, od kojih su neki na visokim pozicijama u nacionalnim udruženjima.